Augustus 2020: transformatietijd

Jee, wat was augustus bijzonder voor mij. Ik ben op 22 augustus 50 jaar geworden en ik had na afgelopen 10 jaar niet gedacht dat mij nog zoveel meer wonderlijke nieuwe ervaringen te wachten stonden. Mijn leven was namelijk al niet bepaald saai 😊. Afgelopen maand heb ik (verder) kennisgemaakt met de wereld van natuurwezens of elementwezens en Aardengelen. Daarnaast zijn er draken en een Centaur op mijn pad gekomen. Ik heb een blog geschreven over mijn belevenissen; voor de liefhebbers van mini-boeken:-)

Het begon met de auto die ik (voortijdig) van mijn ouders cadeau had gekregen voor mijn verjaardag. Daarna volgde er een tripje met Sascha naar Roermond, waar we heerlijk gewandeld, gegeten en gepoold hebben onder het genot van een sterk drankje 😊. Het was erg gezellig lieve Sascha. De volgende dag gingen we eindelijk, na een jaar van voornemens, naar Elaisa Energetic Wellness in België. Dit wellnesscentrum bulkt werkelijk waar van de energie. Het is gelegen op een prachtige plek in de natuur en overal waar je maar kunt kijken zie je de spirituele invloeden en kristallen, gebaseerd op het oude Egypte, Lemuria en Atlantis. Sascha en ik hebben hier samen (spontaan) een rapé (een soort tabak) ritueel gedaan in een meditatieruimte, wat uiteindelijk het begin inluidde van een diep transformatieproces wat ik momenteel doormaak op spiritueel en fysiek gebied.

Zo’n 7 jaar geleden was mijn hele spirituele team uit de sferische wereld al een keer verwisseld van ‘herkenbare’ menselijke vormen naar kosmische wezens uit andere dimensies. Dat was destijds best een shock kan ik wel zeggen. Steeds opnieuw moet ik zoals ik het altijd maar noem ‘mindstretchen’. Dat er veel meer is tussen hemel en aarde is mij inmiddels natuurlijk allang duidelijk, en toch voelde ik mij afgelopen weken wederom volop verwonderd en zelfs een tikje van slag. Nu ik thuis ben gekomen moet ik echt even landen.

Een voor mij inmiddels zeer bekende gids (of eigenlijk voor mijn gevoel meer een soort zielendeel), kwam mij voorafgaand aan het ritueel in de saunaruimte vertellen dat het tijd was. Tijd om afscheid te nemen. Tijd om het oude weer los te laten en het nieuwe te verwelkomen. De zielendelen zijn inmiddels geïntegreerd, zoals ik het ervaar.

Ik had afgelopen jaren al enigszins kennisgemaakt met de wereld der elementwezens, natuurwezens en Aardengelen. Ik kon deze al (deels) waarnemen en met sommigen zelfs communiceren. Ik had al eens een grotwezen ontmoet, waterwezens, gnomen, nimfen en deva’s. Gnomen (een soort kabouters) kletsen er wat op los als ik ervoor opensta tijdens een wandeling of meditatie in de natuur, maar ik wist verder nog helemaal niet wie of wat al deze energieën waren. Afgelopen jaar ontmoette ik ook al Aardengelen, maar die kon ik nog niet goed ‘verstaan’, wat voor mijn gevoel te maken heeft met het afstemmen op de juiste frequentie, en daar moet je een soort van klaar voor zijn.

Het Rapé ritueel ging als volgt: Na het inblazen van de Rapé werd ik werkelijk met een klap mijn lichaam in geblazen en tegelijkertijd werden er poorten in mijn bewustzijn geopend. Vervolgens werd ik omringd met zoals ik het gekscherend ‘Gevleugelte’ noem. Het werd erg druk in de ruimte; welkom in de wereld van Aardengelen.

Tussen al deze voor mij nog tamelijk onbekende energieën stond ook ineens weer de Centaur die ik lang geleden al een keer had mogen ontmoetten. Met deze energie zou ik eerst gaan kennismaken, wist ik. Ik herinner mij onze eerste ontmoeting nog goed. Wat een schrik toen er zo’n 7 jaar geleden ineens een enorme gedaante aan mijn bed verscheen. Het is dat ik voelde dat het ‘goed volk’ was, want jee, wat zag deze mannelijke vorm van half mens en half paard er indrukwekkend en groot uit. Zijn uitdrukking was getergd en hij vroeg mij om hulp, maar op dat moment trok ik het gewoon allemaal even niet meer. Ik had zoveel bizarre ervaringen in die tijd dat ik op dat moment aangaf dat de koek op was. Ik voelde gewoon geen ruimte om kennis te maken. Dit was ok, gaf de vriendelijke Centaur destijds aan. Aardse tijd is heel anders dan sferische tijd en er was zogezegd nog tijd genoeg.

Nu, 7 jaar later, was het dus blijkbaar zover. Daar was hij weer. Op dat moment had ik werkelijk nog geen idee waarom, maar ik weet inmiddels dat ik daar vanzelf weer achter kom. En dat liet niet lang op zich wachten. Op internet kon ik niet veel vinden. Ja, dat centaurs wilde en enigszins ongetemde en onbegrensde wezens zijn die verslavingsgevoelig zijn. Voor mijn gevoel stond het ook in verband met seksuele bevrijding; een thema wat momenteel bij mij speelt. Daarnaast kwam op internet naar voren dat de Centaur ook het teken van de Boogschutter is.

De dagen erna ben ik nog gaan zeilen met mijn zus en haar partner. Even lekker aards en luxe. Eerlijk is eerlijk, dat kan ik ook best waarderen 🙂 We hebben genoten van lekker eten, prosecco en een gezellig samenzijn en met het warme weer was het briesje en het koele zeewater een welkome beleving.

Wat ondertussen, al sinds de lockdown in maart, in mijn leven een grote rol speelt, was het liefhebben van mijzelf en mijn lichaam met al haar gebreken en het herontdekken van mijn sensualiteit en seksualiteit. Hoewel ik inmiddels kan zeggen dat ik wat betreft persoonlijkheid en kwaliteiten best wat zelfvertrouwen heb, bleef mijn zelfbeeld betreft mijn uiterlijk wat achter. Mijn lichaam is zo goed als genezen, maar wat achterblijft zijn de sporen van medicatie die ik in mijn leven tot mij heb genomen. Mijn hele lichaam heeft vele littekens en mijn huid is op veel plaatsen een soort van doorzichtig en verouderd, waardoor ik lang mijn ‘schoonheid’ in twijfel heb getrokken. Ik wilde ook mooi zijn!

Ik kwam er op een gegeven moment achter dat mijn innerlijke zelfspraak wat mijn uiterlijk betreft niet bepaald vriendelijk was. Ja, ik vind dat ik best een leuk koppie heb, maar voor de rest had ik vooral kritiek op mijzelf en op het moment dat ik mij dat realiseerde, schrok ik ervan. Vanaf dat moment besloot ik om mijn lichaam juist te gaan eren en bedanken. Jee, wat moet ik in wezen sterk zijn. Ik ben al talloze keren door het oog van de naald gekropen en steeds wist ik de veerkracht op te brengen om verder te gaan. Ik noem mijn littekens vaak gekscherend mijn oorlogswonden. Wat bezielde mij eigenlijk om mijzelf zo te bekritiseren? Plaatjes over ‘mooi zijn’ waren blijkbaar dieper ingesleten dan mij lief was. Natuurlijk, iedereen zegt altijd dat schoonheid van binnen komt, maar toch…

De laatste maanden stonden dus al in het teken van zelfliefde. Dagelijks eerde en liefkoosde ik mijn lichaam. Ik ben gezonder gaan eten, meer gaan bewegen en tijdens de lockdown had ik eindelijk tijd om meer te rusten en socialiseren. Eerlijk? Ik heb van die periode genoten. Ik begon mij al snel gezonder en vreugdevoller te voelen. In die tijd heb ik ook hulp gehad van een bevriende chiropractor, die mij hielp met ‘ontladen’ van oude opgeslagen herinneringen in de vorm van blokkades in mijn spieren, gewrichten, bindweefsel en zenuwstelsel. Daarnaast heb ik afgelopen maanden meer dan ooit gemediteerd en gewandeld in de natuur. Het weer was prachtig dus dat hielp ook erg mee.

Het gevolg is dat ik inmiddels (moeiteloos) 13 kilo ben afgevallen en ik voel mij energieker, soepeler, stralender en mooier dan ooit. Dat schoonheid van binnen komt, betekent eigenlijk ook dat je je gezond voelt. En als ik mijzelf niet kan beminnen, hoe zou een ander dit dan wel kunnen? Ik verlangde na lange tijd van alleen zijn (mijn lieve gelijkgestemde vrienden natuurlijk niet meegerekend) ook wel weer naar liefde en intimiteit, in welke vorm dan ook. De laatste jaren had ik vooral erg hard gewerkt om mijn centrum en Sensibel Academie in de wereld te zetten. Het genieten van intimiteit en samenzijn met mannen had hierdoor op een laag pitje gestaan. Daarnaast was ik nog niet helemaal over de breuk met mijn vorige geliefde heen. Tijdens de lockdown ben ik voorzichtig weer eens begonnen met daten. Ik ben momenteel de vrije liefde aan het ontdekken met mannen met een open hart en die openstaan voor spiritualiteit. Ik heb echt geen idee of ik nog eens tot een vastere relatie zal komen, maar op dit moment voelt deze manier van ont-moeten erg fijn. Ik overweeg ook om mij te gaan verdiepen in tantra.

In de sauna was ik in ieder geval al erg op mijn gemak in mijn naakt zijn, en ik was voorheen ook al een paar keer met een vriendin naar het naaktstrand geweest. Op de zeilboot met mijn zus en haar partner heb ik 3 dagen in mijn bikini doorgebracht. Ik kan je zeggen dat dit erg goed beviel. Hup, uit die kleding. Tijd om mijzelf goed te voelen met alles erop en eraan. Belangrijk was om mijn fixatie van mijn uiterlijk af te halen en vooral te gaan voelen, ontspannen en genieten. En ik vond het heerlijk. De zon op mijn huid, heerlijk zwemmen in meren en in de zee; daar knapt een mens van op 😊. Ik begin mij steeds vrijer te voelen in mijn lichaam.

En toen kwam mijn verjaardagsfeestje, de open dag en uiteindelijk mijn tripje naar het Eigentijds festival op Ecolonie in Frankrijk. Bij het festival kwam alles ineens samen. Brenda (met wie ik in een huis zat, samen met nog 3 prachtige vrouwen), had al gezegd hoe zeer ik mijn tijd in Ecolonie zou gaan waarderen. En jee, dat was een understatement. Ik moet gewoon nog even bijkomen van al mijn belevingen. Van 3d naar 5d en weer terug; wat een omschakeling.

Mijn verjaardagsfeestje was fantastisch. Met een klein groepje dierbaren heb ik een heerlijke avond beleefd. Ik had mijzelf voor het eerst sinds tijden vrij uitdagend gekleed, en wat een reacties had dat tot gevolg. Eén van mijn vriendinnen zei: ‘Dat (en ze wees naar mijn gestalte), moet je altijd maar doen San. Je ziet er fantastisch uit. Ik had besloten om mijzelf vanaf mijn verjaardag te gaan behangen met sieraden en dat signaal hadden mijn vrienden en mijn zoon goed opgepikt. Jee, ik heb nu genoeg om uit te kiezen. Ik heb armbandjes, kettingen en enkelbandjes. In Frankrijk heb ik mijn collectie nog wat aangevuld en ik geniet ervan om mijzelf op die manier te ‘versieren’. Ook mijn kledingkeuze heb ik wat kleurrijker gemaakt sinds ik zo ben afgevallen. ‘Vier de priesteres in jou’, zei iemand met wie ik op dit moment leuk contact heb. Zo voelt het inderdaad.

De open dag van Sensibel was geslaagd maar minder druk bezocht dan ik had gehoopt, maar dat wijt ik aan de periode waar we in leven. Komt vanzelf goed. Ik heb vertrouwen. Mijn onzichtbare vrienden hadden al aangegeven dat het van belang was dat ik daar in ieder geval mijn aandacht vanaf haalde. Ze zeiden: ‘Zorg jij dat je in een hoge frequentie verblijft en laat de rest aan ons over’. Dit impliceert dat er op een hoger niveau van alles wordt uitgewerkt momenteel. Het komt goed. Volgens iemand die ik onlangs sprak zal er al in december een ommekeer komen. Het is van belang dat de oude systemen die niet meer werken hervormd worden. We waren met z’n allen in een soort consumptiemaatschappij beland en dat werkt gewoon niet meer. 2020 is echt het jaar van transitie, tot zover is mij duidelijk. Tijd om ons te herinneren wie wij werkelijk zijn en om het contact met onze ware natuur te herstellen, met respect voor alles en iedereen.

Op de open dag heb ik vooral weer veel mooie mensen ontmoet. Tot mijn vreugde hadden mijn collega’s toen ik terugkwam uit mijn proefles voor de opleiding tot Energetisch zelfheling therapeut, de zaal versierd. In de bus vond ik ook nog een kaartje van mijn ouders waarop mijn moeder had geschreven: ‘Je bent 50 jaar, ziet eruit als 40 jaar en je voelt je 18 jaar, dus feesten maar!’ Echt heel lief vond ik dat…

Op dezelfde dag in de middag vertrok ik met een fijne reisgezel naar Frankrijk in mijn nieuwe auto. Onderweg hebben we het vooral over tantra gehad, waar deze vrouw zich bezield mee bezighoudt. We kwamen pas laat in de avond aan en bij aankomst in het huisje werd ik verrast door de lieve vrouwen waar ik het huis mee deelde met meer versieringen, champagne en cadeaus, waaronder dus een enorme opblaas Eenhoorn. Een leuk grapje van Brenda die mij in een soort toespraak eerst prees om het werk wat ik doe voor anderen en om mijn bijzondere contact met natuurwezens. Ze kondigde aan dat ze nog een 5d cadeau voor mij had. Het was hilarisch. Op de laatste dag van mijn verblijf hebben we het opblaasdier ingewijd. We zijn met z’n allen gaan zwemmen in het meer met de Eenhoorn, die ik naar opdracht moest ‘berijden’ 😊. Helaas is de foto dat ik er echt op sta niet gelukt. Daarna viel ik eraf en plonsde kopje onder in het meer waha. Een mooie afsluiter van een fantastische week vol connectie en vrouwenpower! De spirituele ervaringen werden met deze dames goed gemengd met aardse geneugten zoals goede gesprekken en samen lol maken. De wijn, chips en chocolade gingen er ook goed in…

Dan mijn belevingen met de sferische wereld. Al op de eerste dag, na de ceremoniële opening, zat ik nog wat in het gras toen er een voorstelling begon van Anneke Wittemans en haar collega Suzanne. Anneke leidde hun activiteit in met een verhaaltje over de Nimf Chariklo en de Centaur Chiron. Mijn aandacht was gewekt: ‘Huh, zei ze nu echt Centaur?’ Zo mooi toch altijd, die synchroniciteit. Het was mij duidelijk dat ik bij Anneke moest zijn voor meer informatie over mijn ontmoeting met de Centaur. Die avond zag ik haar weer en ik heb haar aangesproken. Anneke stelde voor om de volgende dag om 16.30 bij haar te komen voor een consult. Zo gezegd zo gedaan. In haar consult, waarin ze ook duidelijk afstemde op mijn energie, vroeg Anneke nadat ik haar had verteld over mijn ontmoeting met de Centaur hoe oud ik eigenlijk was? Ik dacht huh, wat heeft dat ermee te maken? Toen ik zei dat ik 2 dagen daarvoor 50 was geworden, zei ze ‘ah, dat verklaart alles’.

o De centaur staat op 50 jarige leeftijd blijkbaar in ieders geboorteteken, maar feit dat ik Chiron werkelijk heb ontmoet, vertelde haar dat ik waarschijnlijk te maken heb gehad met ziekte. Chiron is een wijze, zachtaardige en onsterfelijke Centaur die zich bezighield met krijgskunst en geneeskunst. Door een ongelukje is er een giftige pijl van Heracles in zijn voet of knie beland (?). Chiron kon zijn eigen wond niet genezen, maar door zijn zoektocht naar een oplossing voor zijn ondraaglijke pijn is hij uiteindelijk nog meer bedreven geworden in de geneeskunst. Anneke vertelde dat dit ook voor mij gold. Chiron vraagt mij om mijn wonden (lees littekens) met waardigheid te dragen en om mijn meesterschap in de geneeskunst te aanvaarden. Ik wist niet wat ik hoorde; daar was ik inderdaad natuurlijk altijd al mee bezig geweest. Mijn hele leven stond feitelijk in het teken van mijn zoektocht naar genezing. Hier heb ik zelfs mijn eigen ontwikkelde therapie op gebaseerd, met steeds betere resultaten. Ik weet inmiddels wat er nodig is voor genezing, maar mijn eigen littekens kan ik op de een of andere manier niet genezen.
Chiron staat ook voor onaangepastheid. Outcast, zei Anneke, en dat ben jij ook toch? Klopt, ik kan het niet anders zeggen. Echt goed met autoriteiten ben ik niet. Ik heb maar één autoriteit, zeg ik altijd, en dat is de Bron. Verder draai ik mij op eigen wijze een beetje om de regels van de maatschappij heen 😊.

Anneke vertelde verder dat Chiron ook verschijnt om een revolutionaire periode aan te kondigen. Er wordt aan mij gevraagd om nog onontgonnen kwaliteiten in te zetten. ‘Heb je ook iets met muziek?’, vroeg Anneke. Uh ja, ik heb tot mijn 34^e altijd gezongen in alternatieve rockbands. Vroeger ambieerde ik vooral een muzikale carrière en ik wilde graag naar het Conservatorium. Hoewel dit niet voor mij was weggelegd (mijn ziel had andere plannen), heb ik tot de dag van vandaag ongelofelijk veel baat bij mijn muzikale vorming, die ik met verve inzet in mijn manier van meditatie begeleiden. Zingen vroeg alleen de laatste tijd toch weer mijn aandacht. Ik had met Sascha al eens bij volle maan liedjes in het Sanskriet gezongen en heel soms gebruik ik klanken bij het geven van healing. Maar echt ‘gebruiken’ deed ik mijn muzikale kwaliteiten niet meer. Tijd om dat te veranderen, zei Anneke. Mijn stemgebruik en klanken zijn op een andere manier een kanaal met de ongeziene wereld, daar kwam het op neer. Mooi, ik ben benieuwd naar wat er zal ontstaan.

Verder vroeg Anneke mij of ik iets had met kinderen of jongeren? Klopt, ik heb vroeger met kinderen en jongeren gewerkt en tegenwoordig komen er ook weer jongeren op mijn pad, die ik als een soort van mentor mag introduceren in de wereld van de Creatie. Ook daar ligt iets in het verschiet voor mij, wist Anneke mij te vertellen. Suzanne heeft alles voor mij opgeschreven. Ik zal de kern van alles wat er verder is gezegd hier delen.
Laat je vrouwelijke kant je verzachten. Wordt meesteres over je wonden. Maak naast het contact wat je al hebt met vuurtekens en hogere meer gewichtige wezens, ook contact met de zachtere energie van feeën, elfen en nimfen. Laat deze zachtere energieën toe om een verfijning te bewerkstelligen, als een uitreiking naar de lichtere feeërieke wereld. Laat de spinning grace van Chariklo die staat voor de vrouwelijke kant, je verzachten. Mijn leven heeft in het teken gestaan van overleven (klopt). Het is nu tijd om mijn ietwat hard geworden buitenskelet af te breken. Ik mag nog veel zachter worden. Water en de waterelementen kunnen mij hierbij helpen. Mijn vuur hoeft niet geblust te worden, maar ik heb water nodig als vloeibare verfijningen om mijn wonden te polijsten (mooi gezegd).

Stem je vanaf nu ook af op lichte wezens. Zij hebben mij nodig en ik hen. Neem latente talenten opnieuw onder ogen en herwaardeer deze. Mijn verborgen talenten liggen meer aan de lichte kant. Het leven hoef ik niet meer als zwaar te ervaren. (Daar was ik volgens mij al goed mee bezig 😊). Speel met kinderen, geniet van dolle humor, licht, ondeugend, spetter! Wordt heelmeester en teacher van je wond. (Jep, ik ben een teacher, daar was ik ook al achter).  Geef jezelf de erkenning dat je dankzij je wonden meesterschap hebt verworven. Maak liederen waar diepte doorheen leeft. Neem je stem terug!

Pjeuw, wat een verhaal joh. Dat moest ik echt even laten bezinken. Ok, ik zal mij ook openstellen voor feeën, elfjes en nimfen. Mooi dat ze mij meester in de geneeskunst noemde. Ik wist natuurlijk wel dat ik daarnaar onderweg was, maar de bevestiging is toch altijd fijn. En een deel van mij vind het zelf toch ook nog altijd vreemd dat ik al die energieën uit de sferische wereld en uit verschillende dimensies kan waarnemen en ermee kan communiceren via een soort telepathie. Het is dat ik in het verleden door het trainen van mijn mediumschap voor mijn gevoel heb kunnen bewijzen dat mijn waarnemingen ‘echt’ waren. Daar wist ik feiten te vertellen over mensen of overledenen die ik echt niet kon weten. Heel concreet en als onomstotelijk bewijs. Dit heeft mij onwijs geholpen in mijn ontwikkeling. Het is inmiddels normaal voor mij geworden om niet (alleen) naar de materie te kijken, maar verder te kijken dan dat. Ik zie de energie en de frequenties van mensen en kan hieruit informatie verkrijgen. Om te praten over de wereld van andere dimensies voelde voor mij alleen nog steeds altijd een beetje spannend. Ik moest al eerder uit de kast komen als medium, dus hier zal ik ook wel weer aan wennen. Outcast, dat woord resoneerde behoorlijk. Wat fijn dat ik hier in Frankrijk nog meer mensen ontmoet waarmee ik open kon communiceren over mijn connectie met de voor velen ongeziene wereld van wezens en entiteiten.

In de dagen die volgden kon het nog vreemder en intenser. Dinsdagavond heb ik een ernstige allergische reactie gehad door het per ongeluk eten van Cashewnoten, die verstopt zaten in de pesto van een salade. Ik dacht dat het ergens anders in zat en dat heb ik laten staan, maar de salade heb ik in zijn geheel opgegeten, woeps. En zo eindigde ik kotsend en doodziek op het toilet naast de eettent. Ik was die avond met Karin en zij is sindsdien bij mij gebleven, waarvoor mijn dank groot is. Later kwam ook Brenda mij ondersteunen, de lieverd. Het was alsof ik dit nog één keer moest beleven, maar dit keer bewust. Karin zorgde ervoor dat ik in mijn lichaam bleef en alles bewust mee kreeg. Ik was niet in paniek, maar heb de ervaring werkelijk ‘gebruikt’ als zijnde transformatie van het oude. Dit zou de laatste keer zijn. Iedere ontlading was ik mij bewust van alle pijn en strubbelingen die ik in mijn leven had beleefd. Ik heb gekotst, gehuild en gescholden. Eruit moesten de lage trillingen die nog altijd als een soort residu lagen opgeslagen in mijn energetische- en fysieke systeem. Ik had eerder al gemerkt dat deze er nog steeds zaten. Op het moment dat ik onlangs contact maakte met werkelijk hoge energieën, wilde mijn lichaam al eerder de lagere energieën eruit gooien, maar het lukte mij steeds niet om mij letterlijk ‘over te geven’. Nou ik kan je zeggen dat het deze keer lukte. Tijdens mijn eerste kots beurt had ik alleen te laat door dat ik met mijn dunne aderen beter niet met mijn hoofd naar beneden kon gaan staan. Door de kracht die naar mijn hoofd werd gestuwd begonnen de aderen in mijn oogleden spontaan te bloeden. Woeps, twee blauwe ogen. Gelukkig bleef het daarbij want daarna ben ik maar overeind blijven zitten bij het kotsen. En gekotst heb ik.

Omdat ik nog afhankelijk ben van een ieniemienie dosis cortisol vanwege mijn herstellende bijnieren, wist ik op dat moment dat mijn lichaam het zwaar had. Om niet uit te drogen en het bewustzijn te verliezen, zou ik medicatie en vocht nodig hebben. Er kwam al snel een arts bij maar helaas had zij geen injectiemateriaal om de ampul die ik voor noodgevallen bij mij draag, te injecteren. En dus zat ik in een kamertje van het huis van de jonge arts (een superlieve dame van 29 jaar) te wachten op de ambulance. Een leidinggevende van Ecolonie heeft uiteindelijk de knoop doorgehakt. Hij zag mij apathisch boven een kotsbak hangen en hij heeft een ambulance en arts geregeld. Er kwamen 2 ambulances op het terrein en 6 paramedici waarvan één vrouwelijk arts het toch al kleine kamertje binnen. Een geharrewar aan medische handelingen volgde. Ik kreeg een infuus met vocht en cortisol aangemeten en in de gang zat Brenda inmiddels voor mij te mediteren en te hummen. Heel bizar allemaal. Ik weet nog dat ik geïrriteerd was van al die heisa om mij heen, maar er zat niks anders op dan mij eraan over te geven. Ik was ziek en had hulp nodig. Ik bleef maar kotsen en ondertussen kwam het ook aan de onderkant eruit. Mijn schaamte heb ik in korte tijd moeten overwinnen, haha. De arts besloot mij mee te nemen naar het ziekenhuis en ik zou daar een nachtje moeten blijven.

En dus werd ik in de ambulance met zwaailichten met 100 km per uur in het pikkedonker over landweggetjes vervoerd. Karin en Brenda zeiden dat het bijna niet bij te houden was; heel spectaculair. Het is mij allemaal ontgaan. Ik zat in mijn eigen bubbel van transformatie en daar was alles eigenlijk best goed. Ik had het volle vertrouwen dat ik niet dood zou gaan, wat verklaarde dat ik zo rustig bleef, tot verbazing van de hulpverleners. Ze zeiden dat ze niet eerder iemand hadden meegemaakt die zo rustig bleef onder deze omstandigheden. Ik was gewoon aan het mediteren haha.

Het was echter maar goed dat ik mee was gegaan naar het ziekenhuis, want mijn klachten gingen ondanks de hoge dosis cortisol niet over. Ik bleef maar kotsten tot er uiteindelijk alleen nog maar roze gal uit mij kwam. Ik was toch leeg? Er kon echt niks meer uit hoor, maar daar dacht mijn lichaam schijnbaar anders over. Brenda is toen in het ziekenhuis van Vittel naar de gang gelopen om te zeggen dat ik nog altijd last van enorme maagpijn en misselijkheid had. Toen heb ik een flesje Primperan aan mijn infuus gekregen, waarna mijn toestand eindelijk verbeterde. Het geheel heeft denk ik wel zo’n 5 uur geduurd. Na 5 minuten voelde ik mijn lichaam tot rust komen en toen merkte ik hoe moe ik was. Ik heb mijn lieve vrouwelijke begeleiders gedag gezegd en ben gelijk in slaap gevallen. De volgende ochtend werd ik na 8,5 uur slapen eigenlijk redelijk uitgerust wakker. Wel was ik nog altijd misselijk. Daar heb ik medicatie voor mee naar huis gekregen. Brenda en Karin zijn mij komen halen en de rest van de dag heb ik geteerd op de grote dosis cortisol die ik de vorige avond ingespoten had gekregen. De dag erna kwam de man met de hamer eigenlijk pas langs hihi.

Ik heb die middag heerlijk in het zonnetje bij de stand van Nicolaas gezeten (er was een soort marktje), die een bijzonder kalmerend effect op mij had. Ik had erg uitgekeken naar de workshop van Nicolaas waar ik mij voor de volgende dag voor op had gegeven. Ik zou met hem namelijk gaan afstemmen op natuurwezens.  Nicolaas ken ik als de partner van Marion, die als hypnotherapeut, Quantum-Touch begeleider en Healing Tao begeleider vanuit mijn centrum werkt. Nicolaas heeft een soortgelijke ervaring als ik met de sferische wereld. Hij is van oorsprong bioloog en hij was steevast van plan om een wetenschappelijke carrière aan te gaan, tot het moment dat er ergens in de natuur een elementwezen voor hem sprong die tegen hem begon te communiceren en hem vroeg of hij de elementwezens wilde gaan helpen. Daarna heeft hij zijn leven gewijd aan het opleiden van mensen in het begeleiden van natuurwezens. Daarnaast heeft Nicolaas zich gespecialiseerd in de astrologie en het maken van prachtige uit hout gesneden instrumenten zoals lieren, harpen en violen.

Nicolaas en ik hadden al eerder gepraat over onze gelijkgestemdheid en het voelde als een soort thuiskomen om iemand te ontmoeten die net zulke ervaringen heeft gehad als ik, maar dan toch weer op een wat ander vlak. Nicolaas is een zeer zachtaardige man die mij een beetje doet denken aan een soort verstrooide professor. Hij is zeer intelligent en charismatisch en ondanks zijn leeftijd heeft hij een jeugdige uitstraling. Hij is degene die mij een tijdje geleden bij een etentje bij hem en Marion heeft uitgelegd dat het Aardengelen zijn die ik ineens had waargenomen; als lichtwezens bij mensen die ik kende. Fijn was dat, iemand die mijn waarnemingen kon bevestigen en verklaren. Nicolaas had mij al eerder verteld dat ik zelf waarschijnlijk een Aardengel ben. Dat had een gnoom waarmee ik onlangs in contact was geweest, ook al bevestigd. Ik vroeg de gnoom of ik zelf ook weleens een leven heb gehad in de natuurwereld. De gnoom rolde daarop met zijn ogen en grinnikte. ‘Je hebt NU zo’n leven’, vertelde hij. In een parallelle wereld maak ik onderdeel uit van de wereld waar hij in leeft. Hij vertelde mij dat hij bij het ‘werkvolk’ hoorde. Dan had je de gelaagdheid daarboven en daarna kwamen de Aardengelen. En ik, vroeg ik hem, wat ben ik dan? Hij wees naar een Aardengel en zei: ‘Jij bent er zo één’. Vreemd toch altijd om zoiets te vernemen. De gedachte of ik zoiets niet gewoon doodleuk zit te fantaseren, speelt dan toch een rol. Mm, yeah shure, een Aardengel. Ik ben ook gewoon Sandra, vrouw, moeder, hulpverlener en teacher. Het voelt dan toch een beetje alsof ik ‘te klein’ ben om ook een Aardengel te zijn. Dat zei ik ook tegen de gnoom. Hij zei, ‘nog wel’, wat impliceerde dat er nog een behoorlijke groeimarge aanwezig was. Nou we gaan het zien.

Die middag heb ik ook met andere lieve mensen over mijn ervaring van de vorige avond gesproken. Wat een fijne mensen heb ik in die week ontmoet zeg. Ik heb toen ook maar gelijk mijn blauwe ogen toegelicht, die op mensen overkwamen als een zwaar aangebrachte make-up, omdat het eigenlijk, op een druppel in mijn ooghoek na,  precies op mijn oogleden was gaan bloeden. We hebben hier nog erg over gelachen. Als ik mijn zwarte wollen poncho met ballen over mijn kleding aantrok, dan leek ik denk ik het meeste op een heks. Ik had het nog wat kunnen aanzetten door er druppels in mijn ooghoeken en gothic kleding aan toe te voegen, maar dat heb ik toch maar niet gedaan 😊. Het had ook wel weer iets dramatisch haha. Karin had ervaring met Kambo sessies, waarbij je kikkergif tot je neemt om transformatie (lees kotsbuien) te bewerkstelligen. ‘Dat had je ook kunnen doen’, grapte ze. Maar nee, het moet natuurlijk wel met een beetje meer drama gepaard gaan, dat past meer bij mij….

Die avond heb ik nog op blote voeten gedanst onder de sterrenhemel. De Estatic dance onder leiding van Petro ging gepaard met een koptelefoon om de klanken en beats extra intens te kunnen beleven. Ik heb er erg van genoten.

De volgende dag was de dag van de workshop over natuurwezens. Ik hing aan de lippen van Nicolaas terwijl hij vertelde over de elementen aarde, water, lucht en vuur. Dat ik een vuurteken ben is mij al langere tijd duidelijk, maar er was helaas geen tijd in de 2 uur durende workshop om hier meer informatie over te krijgen. Wel heb ik kennisgemaakt met ondienen en nimfen (water) en geleerd dat alle natuurgebieden een eigen landschapsengel hebben. Daarboven staan weer andere engelen als in een soort hiërarchie, maar dan zonder negatieve bijklank. Iedereen heeft gewoon zijn of haar eigen taak en kwaliteiten en de Aardengelen zijn de leiders. Er zijn Engelen en Aardengelen, buitenaardsen en hogere kosmische wezens die in deze bijzondere tijd als mens naar de aarde zijn gekomen, om de overgang naar een hoger bewustzijn te begeleiden. Ik ben er daar volgens mij één van. Als je mij zou moeten indelen dan hoor ik volgens mij bij de Indigo’s, geboren tussen 1960 en 1980 (ik ben niet bekend met de feiten). Daarna kwamen de kristalkinderen en daarna de regenboogkinderen. Daar waar de indigo’s en de kristalkinderen vaak eerst nog heel wat leed hebben doorgemaakt om ervaring op te doen in de fysieke wereld, zijn de regenboogkinderen al met een bijzonder hoge frequentie geïncarneerd. Ik ken er een paar en Christina (van het boek) is er daar ook één van. Ik merk dat ik de laatste tijd meer kristalkinderen (jonge volwassenen) leer kennen en ik word er super blij van om deze te begeleiden als een soort spirituele moeder. Hier ben ik gisteren in een gesprek met Daisy, mijn lieve collega, leerling en vriendin achter gekomen.

Terug naar Ecolonie en mijn contact met de natuurwezens. In de moestuin ontmoette ik weer de gnomen, die mij hebben meegenomen naar Pan, de god van het woud, zo begreep ik later van Nicolaas. Het was echt heel raar. Ze trokken mij aan mijn handen mee want ik was ‘gesommeerd’ om bij Pan te komen, die zich liet zien als een jongeman met een soort kroontje, wat impliceerde dat hij een hogere functie bekleedde. Ik voelde mij ook nederig, want het was duidelijk dat dit niet gebruikelijk was. Pan wees mij op de destructieve en respectloze manier waarop de mensheid in de westerse wereld in de laatste honderden jaren met de dieren en de natuur was omgegaan. Het voelde heel beschamend, want ik ben natuurlijk ook mens. Ik vroeg hem wat ik kon doen. Hij zei dat ik naast mijn werk als therapeut en docent ook mensen meer bewust kan gaan maken van de aanwezigheid van de natuurwezens en diens behoefte aan menselijke leiders, want, zo vertelde Nicolaas mij later, de elementwezens wachten op onze leiding. Ik zal zelf waarschijnlijk niet direct met de natuurwezens werken, maar ik kan het wel overbrengen op anderen. Ik zal eerst zelf weer in de leer moeten maar dat doe ik graag. Mijn taak zal zich komende jaren verder ontvouwen. Ik vermoed dat ik dit naast het opleiden van alternatieve genezers en het ondersteunen van zieke mensen in hun genezingsprocessen zal gaan doen. Daar houd ik mij natuurlijk al bezig met de Creatie en het verhogen van het bewustzijn en de frequentie, maar ik kan mensen daarnaast bewust maken van de parallelle werelden van kosmische en aardse wezens. Ik zal open blijven staan voor de manier waarop. Dit komt vanzelf wel weer op mijn pad. Tot nu toe is gebleken dat ik vooral naar mijn hart hoef te luisteren. Synchroniciteit doet de rest.  Het draait allemaal om de balans tussen focus en overgave. Voelt het goed, dan is het voor mij. Voel ik weerstand, dan is het niet voor mij. Ik leer de signalen steeds beter kennen. Alleen angst is daarbij een slechte raadgever, want je moet een zekere mate van oncomfortabel zijn leren aanvaarden om weer verder te komen, maar daar raak ik gaandeweg steeds meer aan gewend. En eerlijk is eerlijk, mijn leven is allerminst saai te noemen toch?

Die middag heb ik aan Nicolaas gevraagd of hij mij de komende tijd verder wil begeleiden. Hij heeft zich voor mijn gevoel de rest van de week ook steeds een beetje over mij ontfermd wanneer ik weer van slag was van alle nieuwe ervaringen die op mijn pad kwamen. Het is eigenlijk hilarisch, want hij reageert vrij laconiek wanneer ik vertel wat ik allemaal meemaak. ‘Oh ja, dat is dat’. Voor hem is deze wereld al ‘normaal’ geworden, maar voor mij natuurlijk niet. Voor mij is het al redelijk normaal om energie waar te nemen en om met overledenen en gidsen en kosmische wezens te communiceren. Nicolaas laat blijken dat ik daar weer meer ervaring in heb dan hem. Ieder zijn pad en taak. We hebben afgesproken dat wij na zijn verhuizing op 11 september samen een dag zullen doorbrengen in het Schollebos bij mij in de buurt en dat ik dan alles mag vragen wat ik wil. Ik zal een kladblok meenemen om aantekeningen te maken. Ik zal hem daarvoor betalen. Fijn, ik kijk er echt naar uit.

Dan wil ik nog iets delen over mijn ontmoeting met draken. Ook dat was nieuw voor mij. Wel had ik in één van mijn tripjes naar andere bewustzijnsstaten al eens ervaren hoe het was om op de rug van een draak te vliegen. Dat was een machtig gevoel; ik WAS ineens die draak. Op donderdag ben ik met Brenda, zoals mijn wens was, de Wolvenvallei ingegaan; een bos of woud wat erg bijzonder zou zijn volgens de verhalen. Ik was blij dat zij mij de weg wilde wijzen. Het pad begon vlakbij het huis waar ik verbleef in Forge Neuve aan het meer. Bij de ingang ervoeren wij een soort grote poort die zowel Brenda als ik konden waarnemen. Ik zag daarbij aanvullend de enorme landschapsengel. Ik heb keurig gevraagd of ik binnen mocht konen in haar wereld en het mocht. Dat was het startsein van een veelheid aan ontmoetingen. Ik werd nog net niet belegerd. Ik heb de feetjes gezien, de elfen, de nimfen en de gnomen. En toen, diep in het woud wat overigens echt prachtig was, zo mooi had ik het nog nooit gezien, kwam er ineens een grote vriendelijke draak achter mij aan. Het was hilarisch. De hond van Brenda, Caillou, was er ook bij en voor mij voelde het alsof de rood met zwarte draak als een soort uit de kluiten gewassen hond van zeker 8 meter hoog, aan een lijntje achter mij aanliep. Deze draak was erg vriendelijk en hij vroeg duidelijk mijn hulp en leiding, maar ik snapte niet waarmee ik hem zou kunnen helpen. Echt veel tijd hadden we niet want Brenda gaf die middag weer een workshop. Ik zou later terugkomen wist ik, maar dat is deze vakantie niet meer gelukt.

Bij terugkomst kwam ik wederom Nicolaas tegen en ik vertelde hem over de draak. Oh, heb je hem gezien? Ja, mensen die hem kunnen waarnemen worden steeds om hulp gevraagd, want de draak wil graag in het woud incarneren maar hij krijgt geen toestemming van de leider van Ecolonie en dat is wel een vereiste. Wat? Waarom dan niet? Dit stukje heb ik even weggehaald omdat het niet integer zou zijn om te vertellen wat hij toen tegen mij zei. Het een en ander had te maken met ongewenste vrouwelijke seksuele energie. ‘Kan ik wat doen?’ Vroeg ik aan Nicolaas. Nee, zei hij, laat het maar los voor nu. De tijd in de sferische wereld is anders dan in het aardse en we hebben nog 7 jaar de tijd. Het werd mij wederom duidelijk hoe de vrouwelijke vuurelementen uit deze maatschappij zijn verbannen. Tijd voor verandering maar hoe, dat weet ik echt nog niet. Nicolaas vroeg mij nogmaals om het los te laten. ‘Je bent nog in de leer’, zei hij. Haha, grappig, klopt. Toch kon ik het niet helemaal loslaten.

Die avond heb ik een concert van Peter Wilms bijgewoond. Ik heb Peter en diens vrouw Marieke leren kennen op de eerste avond bij het eten. We zaten aan dezelfde tafel en er was gelijk een klik. Peter maakt de meest mooie muziek waarbij hij zingt en daarnaast geeft hij Theta healingen. Marieke is van oorsprong vroedvrouw maar ze heeft momenteel een sabbatical. Ik heb hen beide uitgenodigd om eens naar Sensibel te komen en daar gingen ze graag op in. Met hen heb ik nog getafeltennist, lekker aards en licht als tegenstelling op alle buitengewone ervaringen. Ik kon erg met hen lachen. Die avond ging ik tijdens het concert in meditatie. Gelijk werd ik overvallen door een groep draken waarvan de immense leider (donkergrijs van kleur) woest en gefrustreerd overkwam. Hij vloog boven mijn hoofd (tja, het zal je wereld maar zijn) en liet mij zijn geschiedenis zien. Dit raakte mij oprecht diep. Ik heb een traantje weggepinkt maar later ook de vreugde ervaren bij het idee om mijzelf (en wellicht anderen) te gaan bevrijden van de geconditioneerde schaamte en taboes in de maatschappij.

Draken zijn prachtige en krachtige wezen. Ze worden in verband gebracht met kundalini energie en seksualiteit, die wel een beetje beteugeld moet worden maar zeker niet onderdrukt. Mensen zijn toch altijd bang geweest voor draken, terwijl het eigenlijk hele spirituele wezens zijn. Ik kreeg een lesje geschiedenis over onderdrukking van vrouwelijkheid en seksualiteit door de invloeden van de kerk en de mannelijke krachten, en wat dit voor ernstige gevolgen heeft gehad. Ook de meer negatieve emoties kunnen een eigen leven gaan leiden wanneer deze worden onderdrukt. Het gaat een eigen leven leiden in je lichaam en energetische systeem en als je het maar lang genoeg opkropt, wordt je vanzelf een vervelend mens of op zijn minst ziek of depressief. Ik wist al langer dat het duister niets anders is dan onze eigen schaduwkanten die we soms liever willen ontkennen, terwijl duister er alleen maar om vraagt om in het licht te komen. Uiteindelijk zijn we allemaal licht.

Kundalini is pure manifestatiekracht die, wanneer je de energie door je lichaam en energetische systeem kunt geleiden en de draak als het ware kunt bereiden, wonderen teweeg kan brengen. We hebben het hier over pure manifestatiekracht. We hebben dit nodig voor onze verdere ontwikkeling en je kunt je voorstellen dat er door de dogma’s van de kerk, het celibaat en het huwelijk, vervormingen zijn ontstaan die ons ver van onze ware goddelijke natuur hebben gebracht. En laat seksualiteit en de kracht die hiermee gepaard gaat, nu juist het thema zijn die de laatste tijd als een rode draad door mijn leven loopt. Alles kwam weer eens super symbolisch bij elkaar; het aardse en het kosmische. Mijn wereld werd op dat moment weer een stuk groter. Zijn mensen niet gewoon bang voor hun eigen kracht? Zijn we aan het leren om het vrouwelijke en mannelijke weer in balans te brengen? De Yin en de Yang? Duister en licht? Interessant…

Hier zal ik stoppen met schrijven. Wordt vervolgd. Er staat mij iets te doen en ik ben benieuwd hoe het zich verder zal ontvouwen. Drakenhoedster, viel mij in, een grappige term die alles weer een beetje relativeert. Ik heb de draken gezegd dat ik ze zal gaan helpen en de tijd zal uitwijzen hoe. Het vuur mag weer terug in de wereld. Dit zal niet alleen de vreugde en pure levenskracht terugbrengen in ons leven; het zal ook de balans in de elementen terugbrengen naar zijn oorspronkelijke staat. De orde mag weer hersteld worden, in balans komen. Steeds meer mensen herinneren zich hun ware natuur in vrijheid en onvoorwaardelijke liefde, zonder uitsluiting. Alles mag er zijn. Het zijn onze conditioneringen die ons lange tijd beperkt hebben. Tijd voor transformatie. 2020 is het jaar van de transitie. We zijn alles. We zijn goddelijke, kosmische wezens die op aarde zijn gekomen om zichzelf te leren kennen in al haar grootsheid. Wij ZIJN de bron en het leven en alles is mogelijk zodra je begrijpt dat we beschikken over pure creatiekracht. Alles en iedereen is met elkaar verbonden en het is tijd om onszelf weer als heel en volledig te gaan ervaren. Laten we er met zijn allen iets moois en vreugdevols van maken, met respect voor ieders eigenheid en kwaliteiten.

Ik wens je een mooie ontdekkingstocht op weg naar je ware zelf.

Licht en liefde,
Sandra