Voortbordurend op mijn eerdere bericht over het naar binnen gaan en daar kijken wat er speelt, hier een aanvulling.
Nog voor de eerste lockdown begin 2020 was ik in eerste instantie best wel even van slag. Ik zag bij mijn ouders thuis de beelden van Wuhan op t.v. en dacht WTF gaan ze nu doen? Ik voelde in heel mijn wezen dat de dramatische beelden bewust uitgezonden werden om angst te zaaien. Ik wist destijds ook al van het zogenaamde nocebo effect (het tegenovergestelde van een placebo effect). Ik realiseerde mij op dat moment dat de wereld zoals we deze kennen, zou gaan veranderen. Later toen de lockdown ook in Nederland een feit werd, worstelde ik met mijn gevoelens. Ik voelde dat de mensen die net zoals ik wat anders in de maatschappij staan, onder druk zouden worden gezet om zich aan de regels te houden, maar dat was ik natuurlijk niet van plan.
Ik kon mij ook gewoon niet voorstellen wie hier de onzichtbare touwtjes in handen hadden en wat hen bezielde. Wel voelde ik dat controle en wereldwijde vcn het idee erachter was maar ik kon mij gewoonweg niet voorstellen dat er mensen in de wereld zouden rondlopen waarvan de intenties niet gericht zijn op eenheid en gezondheid maar juist op angst en verdeeldheid. Mijn innerlijke raadgever liet mij toen het beeld zien van een dag dat ik mijn zoon hielp met een toets geschiedenis. Was het niet altijd al zo geweest dat een deel van de mensheid koste wat kost de macht over anderen wil hebben en houden? Was deze verdeeldheid er niet gewoon altijd al geweest? Waarom was dit dan zo moeilijk om onder ogen te zien? Ik vermoed omdat de meeste mensen net zoals ik in basis toch gewoon uitgaan van het goede van de mens.
Mijn innerlijke stem vroeg mij vervolgens om mededogen te hebben; voor iedereen. Ik probeerde mij op dat moment te verplaatsen in mensen die bijvoorbeeld zijn opgegroeid in oorlogsgebieden. Leren de jongens daar niet al van kleins af aan om te vechten voor hun gezinnen? Zijn zij dan slecht? En hoe groeien de kinderen van machtshebbers dan eigenlijk op? Wat krijgen zij met de paplepel ingegoten? Ik vermoed dat zij zich een soort van goden moeten voelen. En kennen zij dan ware liefde? Het antwoord daarop is naar mijn idee ‘nee’. Op dat moment kon ik verzachten. Wij mensen kunnen zo makkelijk over alles en iedereen oordelen, maar probeer iets maar eens vanuit een ander perspectief te zien. Wij zijn zelf ook het product van onze opvoeding en we gaan pas op onderzoek uit wanneer daar ruimte voor is. Daarvoor moeten we eerst uit de ratrace van het leven stappen. Sinds wij massaal zijn gaan mediteren, is die ruimte er gekomen. We zijn toen meer in contact gekomen met wie we werkelijk zijn en zijn verder op onderzoek uitgegaan.
Pas later, toen ik mij echt begon te realiseren dat afscheiding een illusie is, begreep ik dat ik dan niks en niemand nog los van mijzelf kon zien. Diegenen die het misschien niet zo goed met ons voorhebben ben ik ook, realiseerde ik mij. We kennen allemaal gretigheid, angst om dat wat we hebben te verliezen, verslavingen en alles wat we verder liever niet bij onszelf zien. Dit zijn onze schaduwkanten die we bij onszelf afgewezen hebben (zie foto).
Maar is dat dan eigenlijk wel zo, dat een deel van ons het niet zo goed met ons voorheeft?, vroeg ik mij vervolgens af. Want wat nu als een groep mensen onze eigen diepste overlevingsmechanismen vertegenwoordigen die koste wat kost controle willen houden? Dat het hier gaat om een innerlijke strijd tussen licht en duister en dat een deel van ons dan grond aan het verliezen is en hier niet zo blij mee is? Dat we in feite op dit moment vooral in oorlog zijn met onszelf?
Door te vechten wint sowieso niemand. Een innerlijke oorlog kunnen we alleen ‘winnen’ wanneer we op zoek gaan naar vrede. Vrede betekent voor mij dat we van alles gaan houden wat er in ons speelt. Wat nu als we ons mens-zijn eerst volledig moeten leren omarmen met alles erop en eraan, om uiteindelijk ‘heel’ te kunnen worden? Moeten we dan ook niet juist verzoenen met onze eigen demonen? Anders blijven we deze maar buiten onszelf projecteren.
Wat nu als we deze bijzondere periode waarin veel op zijn kop staat kunnen zien als het ultieme groeiproces in onze ontdekkingstocht naar wie wij werkelijk zijn en waar wij toe in staat zijn?
We zijn naar mijn idee aanbeland in de diepste krochten van ons onbewuste, om daar te kijken wat er speelt. En nee, het is niet de makkelijkste weg om overal 100% verantwoordelijkheid voor te nemen, want dat gaat onvermijdelijk gepaard met het opduikelen van oude trauma’s. Dit is dan ook afgelopen maanden bij mij aan de hand geweest. Alle pijn, frustratie, eenzaamheid en angst die ik ooit in mijn leven had gevoeld, zijn de laatste maanden nog eens de revue gepasseerd. Het zat er nog, bleek. Na alles wat ik inmiddels over genezingsprocessen had geleerd, wist ik echter dat er niks anders opzat om er doorheen te gaan. En ja, dat was pijnlijk, maar ik ben er doorheen gekomen.
Dus wat nu als dit de enige manier is om daadwerkelijk te verbinden met alles wat er is? Dit impliceert dat we niet alleen blijdschap en fijne emoties omarmen, maar ook de zwaardere die we tot nu toe zo vakkundig vermeden hebben. Dit is volgens mij precies de Yin en Yang waar we zo vaak naar verwijzen hebben, alleen hadden we toch nog niet echt door wat dit precies inhoudt. Ik wist al lang dat het leven op aarde als een soort liefdesspel tussen licht en duister kan worden bezien, maar de laatste tijd begint dit pas echt goed door te dringen. We zijn geen vijanden, we zijn één!
De laatste tijd wordt het mij ook duidelijk dat we heel wat zouden kunnen leren van die delen die zo graag macht willen behouden en andere delen willen onderdrukken. Want eerlijk is eerlijk, je kunt het ook zien als geniaal! Zo zit ons systeem in elkaar. Daar kun je boos over worden, maar we hebben het zelf ontworpen haha! Dat waren we alleen vergeten. Maar door wat er gebeurt te aanschouwen, kunnen we ook de oplossing zien. Want hoe hebben die machthebbers de verdeeldheid bewerkstelligd? Door continu boodschappen uit te zenden die angst veroorzaken. En hoe kunnen wij dit ten positieve gebruiken? Door onszelf continu andere. liefdevollere boodschappen te geven.
Als je meer en meer met je aandacht naar binnen gaat door bijvoorbeeld te gaan mediteren en je begint je te beseffen dat wij allemaal onderdeel uitmaken van een groter geheel, dan kun je concluderen dat we de hele situatie in de wereld dan ook zelf hebben gecreëerd. Wij zijn allemaal onlosmakelijk verbonden met het grotere geheel wat ik de Bron noem, met ieder van ons het potentieel van die Bron in ons.
En ja, ik ben ook bang. Ik sprak vandaag mijn ouders aan de telefoon (die mij al anderhalf jaar niet meer durven zien) en ze smeekten mij bijna om toch een prikkie te gaan halen. Ze maken zich grote zorgen om mijn welzijn. Ik hoor namelijk gezien mijn ziektegeschiedenis bij de kwetsbare in de samenleving. En toen zei ik iets wat ik niet had voorzien. Ik zei ‘mam, ik ben ook bang, alleen niet om dood te gaan of om ziek te worden. Maar ik hoor bij dat deel van de samenleving wat zogezegd ongehoorzaam is en natuurlijk voel ik die enorme druk van het andere deel. En ja ik voel ook angst om datgene wat ik afgelopen jaren heb opgebouwd, te verliezen’. Dat hielp. We spraken af om elkaar te respecteren want we houden van elkaar. Ik kan respecteren dat ze geen real life contact met mij durven te hebben en zij respecteren mijn besluit.
Ten diepste voel ik echter dat we niet bang hoeven te zijn voor ziekte of dood. Dood is slechts een overgang van perspectief. Fysieke klachten of ziekte zijn slechts signalen van onze ziel die ons via ons lichaam laat zien waar wij ergens onderweg van ons ware zelf verwijderd zijn geraakt. We zijn vrij om te doen wat we willen. En er is niks buiten ons wat ons kan tegenhouden, want we zijn het allemaal zelf. Alle angsten kunnen we dan ook alleen maar in onszelf oplossen en erbovenuit stijgen. In wezen komt het er dan op neer dat we niets te verliezen hebben, maar toch voel ik die angst en daar zal ik ook mee moeten dealen.
Het helpt mij om te denken dat we het aan het leren zijn. We zijn aan het leren wie wij werkelijk zijn. Je kunt het leven in mijn optiek zien als een cursus op aarde in een (afgescheiden) lichaam in een tijd/ruimte werkelijkheid. Die cursus duurt overigens maar een paar weken in spirituele tijd, maar wij ervaren het als een heel leven. Tijdens die cursus doen we feitelijk aan het spel verstoppertje. We verstoppen onszelf van wie we zijn en het spel is dan om jezelf weer terug te vinden. Je kunt het ook niet eens verkeerd doen. De een vindt zichzelf en de ander niet, en wat nu als dit precies de bedoeling was? We doen dit samen; iedere ervaring wil ervaren worden.
Anderen weerspiegelen allemaal delen van ons grotere ZELF en alles en iedereen ‘mag’ er zijn. Dat inzien is naar mijn idee het echte werk wat ons te doen staat, maar dan gaat ons ego pas echt in de verdediging. Die is na duizenden jaren conditionering zo bang om niet goed genoeg te zijn of om buitengesloten te worden. Het lijkt dan makkelijker om anderen als schuldigen aan te wijzen. Maar wat nu als niemand schuldig is, maar dat we dit zo in den beginne zelf zo ontworpen hebben?
Hier wil ik het voor vandaag even bij houden. Over het waarom zal ik later wellicht weer schrijven. Ik wil mensen alleen motiveren om op onderzoek uit te gaan. Zoek naar de waarheid maar dan in jezelf. Breng die tetterende stem in je hoofd tot rust en stel vragen vanuit je hart. Ik ben benieuwd naar het antwoord.
Ik wil nog wel even aangeven dat ik de methode om met de aandacht naar binnen te gaan, van mijn lieve collega Marlon Brammer heb geleerd. Zij heeft het boek Moeiteloos helen geschreven; een aanrader. Marlon geeft bij Sensibel de workshop Moeiteloos coachen en ze gaat vanaf volgend jaar ook een verdiepingsworkshop Kindpijn aanbieden. Nieuwe data volgen nog.
Hier vind je nog een mooi filmpje waarin mijn visie mooi zichtbaar wordt gemaakt. Het filmpje komt van Henk Fransen; een andere gelijkgestemde.
https://genezendvermogen.nl/wat-er-de-komende-jaren-gebeurt/?utm_campaign=enormail&utm_source=enormail&utm_medium=email
Ik wens een ieder veel licht en liefde toe in deze uitdagende tijd. Weet even dat jullie bij Sensibel welkom zijn, met of zonder vcn:-) En bij ons krijg je gewoon knuffels als je dat wilt.
Vanuit Sensibel Academie in Capelle aan den IJssel zijn alle trainingen en opleidingen bedoeld om je te helpen herinneren wie je werkelijk bent. Komende tijd wil ik meer laagdrempelige activiteiten bieden. Zie: https://centrumsensibel.nl/overige-activiteiten/
De eerstvolgende open dag van Sensibel Academie is op zaterdag 11 december: https://centrumsensibel.nl/product/open-dag-sensibel-academie/ Graag van tevoren opgeven via info@SensibelAcademie.nl.
Op zaterdag 8 januari is de volgende open dag, maar dan voor alle activiteiten die vanuit het centrum gegeven worden.
Ik wens iedereen veel licht en wijsheid toe. Laten we elkaar helpen!
Liefs,
Sandra
06-53547643
